Wzw typu A

Wzw typu A PDF Ostre wirusowe zapalenie wątroby, nazywane często- choć błędnie - żółtaczką, jest chorobą wywołaną infekcją wirusową. Cechują ją zachodzące w szybkim tempie zmiany martwicze oraz zapalne w wątrobie. Powodują je wirusy, które mogą należeć do jednej z dwóch grup: pierwotnie hepatropowych oraz wtórnie hepatropowych. Istnieje kilka typów tego schorzenia określa się je literami od A do E. Z powodu Wzw typu A cierpi aż ½ chorych na wirusowe zapalenie wątroby. Średnio 1,4 mln osób zapada rocznie na to schorzenie. Tą odmianę WZW można podzielić, ze względu na przyczynę, na trzy grupy: bezżółtaczkową, z żółtaczką oraz cholestatyczną.

Choroba często przebiega bez widocznych objawów, lecz jeśli występują, to są to najczęściej:

• Nudności
• Męczliwość
• Wymioty
• Ból brzucha, mięśni i stawów
• Lekkie powiększenie wątroby
• Świąd skóry (w postaci cholestatycznej)
• Ściemnienie moczu (w postaci żółtaczkowej)
• Żółknięcie skóry i białek oczu (o odmianach żółtaczkowych)

Głównymi czynnikami wywołującymi zapalenie wątroby typu A są kontakty seksualne, skażone igły oraz zanieczyszczona wirusem żywność i woda. Zwiększenie prawdopodobieństwa zakażenia się WZW typu A następuje również przez:

• Bliski kontakt z chorą osobą
• Kontakt z dziećmi chodzącymi do żłobka lub przedszkola
• Wyjazd do krajów ze zwiększonym ryzykiem zachorowalności (m.in. kraje śródziemnomorskie i europy wschodniej)
• Częste spożywanie owoców morza
• Homoseksualizm (u mężczyzn)

Rozpoznanie WZW jest trudne ze względu na częsty brak występowania objawów. Jedynym sposobem dającym na gwarancję wykrycia wirusa jest zbadanie czy w organizmie występują przeciwciała anty-HAV w klasie IgM w surowicy. Można to zrobić podczas biochemicznego badania krwi.
Leczenie stosowane przy WZW typu A jest objawowe, a nie przyczynowe. Nie ma środków farmakologicznych, które rutynowo stosowano by przy tej chorobie, dlatego należy zachować ostrożność i stosować się do zaleceń lekarza. Bardzo ważne jest ograniczenie wysiłku fizycznego, częsty odpoczynek oraz stosowanie odpowiedniej diety. Musi być ona adekwatna do zapotrzebowania kalorycznego. Dla osoby dorosłej jest to ok. 2000 kalorii dziennie. Posiłki powinny zawierać dużo łatwo przyswajalnych węglowodanów. Nie ma przeciwwskazań co do spożywania tłuszczów, dopóki nie wywołują dyskomfortu. Jeśli pojawiają się wymioty nie można dopuścić do odwodnienia organizmu. Należy nie spożywać alkoholu przez co najmniej pół roku, a w następnych miesiącach znacznie go ograniczać. U większości pacjentów następuje pełne wyzdrowienie, jednakże u 1/5 może dojść do nawrotów choroby utrzymujących się nawet do 6 miesięcy. Aby zminimalizować ryzyko zarażenia się wirusem należy dbać o higienę, a w szczególności trzeba pamiętać o myciu rąk po wizycie w miejscach publicznych. Istnieją również szczepienia zwiększające ochronę przed tym wirusem. W czasie wyjazdu do krajów objętych ryzykiem zachorowania na WZW należy pamiętać, aby unikać kostek lodów w drinkach, picia wody z kranu, jedzenia lodów oraz mycia zębów w wodzie z kranu. Nie powinno się również spożywać owoców morza, surowych warzyw, nieobranych owoców oraz niepasteryzowanego mleka.